Nastoletni internet buzuje od dwóch tygodni reakcjami na ujawnienie, kim jest „A”. Spiskowe teorie krytycznie omawia Olga.
Tym razem kłamczuszki gubią się wśród intryg w kolejnych odsłonach bajkowych zimowych scenerii, pomiędzy choinkami oraz na dorocznej imprezie charytatywnej o nazwie Ice Ball, organizowanej przez Alison. Są dalsze sekrety, jeszcze więcej komplikacji… i oczywiście śliczne kiecki wieczorowe, tym razem utrzymane w tonacji biało-srebrnej.
Zarówno dla gleekowiczów, jak i dla mnie okrągła liczba stała się przyczynkiem do małej retrospekcji. Chcę wyliczyć te piosenki, które mnie w jakiś sposób poruszyły, zarówno ładunkiem emocjonalnym, jak i brawurowym wykonaniem.
Miałam 5 lat i z coraz większą fascynacją pochłaniałam kolejne odcinki. Wydawało mi się to niesamowite, że w środku mnie wszystko funkcjonuje dokładnie tak, jak przedstawiają to na ekranie telewizora.
Twórcy serialu nie są nikim nowym w świecie animacji. Pracowali przy Wojowniczych Żółwiach Ninja, Simpsonach i Family Guyu. Myślę, że to właśnie dlatego ten serial Disneya, kierowany przecież do dzieci, tak dobrze do mnie trafia.
“Niezła fabuła pełna niuansów, ale och, te sukienki!” – powiedziała mi znajoma. Po takiej rekomendacji nie mogłam nie oglądać “Mad Men”.
Jeśli zaś tak jak ja, z nostalgią wspominacie seriale fantasy z przełomu wieków, na pewno z przyjemnością przeczytacie o moich ulubionych odcinkach. There’s nothing we can’t face! Except for bunnies.
To, że najbardziej lubię seriale obyczajowe, najlepiej z fajnymi ciuchami, nie jest dla nikogo tajemnicą. Tak jak moja niechęć do nadmiernie krwawych treści. Trudno się więc dziwić, że kiedy znajomi słyszą z moich ust coś o The Walking Dead, w pierwszej chwili robią krótkie “glup” i wyrażają zdziwienie moimi rozbieżnymi gustami.
Kiedy Gossip Girl dobiegła końca, potrzebowałam kolejnego serialu idealnego do prasowania. W kategorii interesujące wydały mi się Śliczne Kłamczuszki, czyli Pretty Little Liars (niefortunnie przełożone na nasz ojczysty język jako Słodkie kłamstewka). No i rzeczywiście: wciungło, i to tak, że nieraz płakałam nad żelazkiem. Ze śmiechu. A następnie ze zgrozy nad tym, że ja też kiedyś pewnie byłam taka.